Eigenzinnig freelancer met de wereld als kantoor
Op 26 februari 2017 deed ik op de sociale netwerksite Facebook mijn “coming out” als een jongeman met een depressie.
Coming out? Da’s een rare verwoording? Nee hoor! Het viel me op, door er zelf doorheen te worstelen, dat er een enorm taboe heerst rond mentaal welzijn. Alles moet altijd fijn zijn, iedereen toont online alleen zijn gelukkige zelve, en in mijn gevoel zeker als man moet je altijd sterk en content zijn.
En dat taboe mocht eens doorbroken worden. En laat dat dus voor iemand met meer dan 1000 “vrienden”, die zich duidelijk te veel met online imago bezighield, wel degelijk een coming out zijn. Hier vind je mijn verhaal.
Als zulke zwartgallige emoties als herkenbaar worden gezien, hoe komt het dan dat daar in een vriendenkring vaak zo weinig van geweten is? Zijn de vrolijk lachende foto’s op sociale media een bewijs voor onszelf dat alles ok is met een fake it till you make it-idee, of om aan je omgeving te tonen dat het “echt wel goed met je gaat hoor maak je geen zorgen”? Terwijl voor anderen, die zich net naar die oceaanbodem voelen zakken, die vrolijkheid net een vuistslag is omdat zij die niét ervaren?
Maar er zeker niet aan denken, jezelf blijven afleiden en er al helemaal niet over praten! Want da’s toegeven aan de buitenwereld dat het soms echt maar schone schijn is. En oh wee als men ontdekt dat die vrolijke, goedlachse, energieke, levenslustige Roel eigenlijk verdomd hard moet werken om soms de zin van het leven nog te zien.
Dààrom zet ik dit online. Omdat het verdorie mag geweten zijn dat praten ok is. Dat praten helpt. Dat het beter is om soms dat masker af te zetten, zelfs al betekent dit dat je toont hoe slécht je je werkelijk voelt. En dat er een fenomenale vrijheid zit achter jezelf te durven zijn, zonder leugens, zonder masker, zonder taboe en zonder stigma.
Want wat zou het dat iemand anders negatief over je denkt?
Frankly my dear, I no longer give a damn.
(Origineel gepost op facebook op 26/02/2017)